100 keer is gesteld: een jonge vrouw op een kraan, hoe dat zo?

“Mijn opa en oma zijn nu 55 jaar geleden met RKB (het Ridderkerks Kraanwagenbedrijf) gestart. Later hebben mijn ouders dit van hen overgenomen. Ik ben dus echt in een familiebedrijf opgegroeid (zie ook kader, red.). Maar zelf wilde ik altijd zangeres worden, of actrice. Tot ik op een winterse ochtend wakker werd en dacht: ik wil ook op de kraan. Mijn ouders wensten me succes, dachten dat het een opwelling was, maar het beviel me enorm. Al snel heb ik mijn vrachtwagenrijbewijs en hijsbewijs gehaald en intussen ben ik al 8 jaar kraanmachinist.”

Als vermoedelijk de enige vrouw in Nederland?

“Destijds was ik wel echt de enige, ja, dat vond ik ook best stoer. Inmiddels zijn er wat meer, maar vrouwelijke kraanmachinisten zijn nog steeds op de vingers van één hand te tellen. Het is echt eenmannenwereld. Wat wel leuk is, is dat de kraan waar ik jarenlang op heb gewerkt, ooit is verkocht aan een Zweeds bedrijf. Heel toevallig zit daar nu ook een vrouw op.”

Wat maakt je zo enthousiast over het besturen van een kraan?

“De vrijheid is heerlijk, elke dag is anders. Maar ook het materiaal spreekt me erg aan, het is mooi om met zo’n grote kraan te rijden en te draaien. Ik heb jarenlang op een Spieringskraan gewerkt, zo’n grote torenkraan. Nu doe ik daarnaast veel kantoor- en acquisitiewerk, maar als het éven kan, ben ik op de kraan te vinden.”

Geen spijt dus dat je geen actrice bent geworden?

“Nee, zeker niet! Ik maak tegenwoordig ook YouTube- filmpjes voor het bedrijf, dus ik doe eigenlijk toch nog iets in de mediahoek.”

Bij wat voor werken worden jullie betrokken, en welke vond je de leukste?

“Wij worden ingehuurd voor projecten in onder meer de bouw, de petrochemie en de havens. Maar ook kloppen particulieren soms bij ons aan, bijvoorbeeld als ze een dakkapel willen laten plaatsen. Een project is voor mij leuk als ik met leuke mensen kan samenwerken, heel simpel, het hangt dus niet zozeer van de inhoud van het project af. Maar we worden soms voor bijzondere dingen ingehuurd, hoor. Zo nam ooit de directeur van het Luxor afscheid. Deel van de act die voor hem was voorbereid, was dat wij met de kraan een pop in het water moesten laten zakken. Ook hebben we een rolletje gespeeld in de film ‘Storm’. Met onze kraan moesten we een groen doek omhoog houden.”

Weer een onvermijdelijke vraag dan: hoe bevalt het als vrouw in de bouw?

“Prima, want 90 procent van de mensen is heel positief, vindt het leuk als er een vrouw komt. Dan houd je dus 10 procent over, en ja, die vindt dat een vrouw niet in de bouw thuishoort. Ik maak me daar niet druk over trouwens, mensen moeten het toch met mij doen als ze hun klus geklaard willen hebben. Maar wat je dan bijvoorbeeld krijgt, is dat ze je niet aankijken, of niet tegen je willen praten. Of lullige opmerkingen maken, dat soort dingen. Gelukkig zie je steeds meer vrouwen in de bouw en worden we steeds meer geaccepteerd. Wel had ik in de beginjaren het idee dat ik me als vrouw extra moest bewijzen. Een vrouw op een kraan, zou ze dat wel kunnen? Nu heb ik zelf niet meer het gevoel dat ik me moet bewijzen.”

Wat is je mooiste herinnering aan je loopbaan als kraanmachinist?

“Daar hoef ik niet lang over na te denken, want ik heb mijn man leren kennen op de kraan. Ik zat op een vast project waar ik elke dag heen ging. Probleem was dat er een extra kraan nodig was, en die konden wij niet leveren. Mijn vader heeft toen de uitvoerder aangeraden om een collega-kraanbedrijf uit Nieuwerkerk aan den IJssel te bellen. En de volgende dag kwam zo mijn huidige echtgenoot aangereden. Afgelopen zomer zijn we getrouwd, eigenlijk dus dankzij mijn vader…”