SBB
Of ik even tijd heb? Een prettige vrouwenstem. Van een productiemaatschappij waar ik nog nooit van gehoord. Iets over een serie voor een commerciële omroepzender. Zij heeft mijn blog vorige week in Cobouw gelezen over de verfunning van distributiecentra en is bezig met het voorbereiden van een televisiespel.
Megalomane vastgoedplannen kunnen niet zonder doelgroep. In mijn dorp werd een toren bedacht aan zee van meer dan 50 meter hoog met luxe appartementen. Daar zou vraag naar zijn.
Ik werk graag in publieke ruimten. Het liefst zit ik dan te schrijven. Drukte om me heen, dat stoort me niet. Natuurlijk zijn er tonen die aandacht trekken en soms irriteren. Een te luide stem. Een te dwingende spreker. En soms verbaas ik me ook over de tolerantie van mensen die aan tafel opgezadeld zitten met een prediker van bullshit. Toch is het de kunst om storende ruis terug te brengen tot geroezemoes.
Dat automobilisten klagen over files en het rijgedrag van mede weggebruikers (in mijn geval bij voorkeur vrachtwagenchauffeurs) is niet alleen routineus gedrag, maar ook van tijdelijke aard. Structurele misstanden zouden onze ergernis moeten bepalen.
Ondanks zijn lelijkheid is het deel van rijksweg 15 rond Tiel een schoonheid. Dat zit zo. Waar je ook kijkt zie je infrastructuur.
Ondanks zijn lelijkheid is het deel van rijksweg 15 rond Tiel een schoonheid. Dat zit zo. Waar je ook kijkt zie je infrastructuur. Een rijksweg. Een goederenspoorlijn. Een spoorlijn voor passagierstreinen. Een megapark met zonnepanelen. Windmolens. Hoogspanningsmasten. Antennemasten voor mobiele telefonie. Een kanaal. Sluizen. En wat zich onder de grond bevindt aan infrastructuur, dat laat
Topchefs van restaurants bepalen met hun locatie de ontwikkeling van vastgoedprijzen. Ik schreef daar al eerder over toen onderzoek in Londense wijken dat liet zien. Chefs die zich vestigen in oude wijken staan aan de basis van gentrification.
De sigarenbandjes van mijn opa hebben mij al jong vertrouwd gemaakt met de iconen van Zwitserland. Als ik daar ben, voelt het heel vertrouwd. Maar ook daar is er een constante spanning tussen geld verdienen en schoonheid. De koopman heeft bedacht dat een kabelbaan voor de beroemde Eiger Nordwand langs nog meer toeristen naar wereldnatuurerfgoed
De stadsvernieuwing rekende af met huisjesmelkers. We hebben het over de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw. Een huisjes melker was in die tijd een volks type. Of zelfs een ietwat louche figuur. Rijk geworden in 'de' handel (wat dat ook moge betekenen). En van plan nog rijker te worden door te beleggen in versleten stadspanden.
Het zou mooi zijn als we onszelf opnieuw uitvinden. Bouwen in de wei, dat doen we namelijk al. Dagelijks. Kijk maar om je heen. Dus de oproep van onze nieuwe minister voor wonen om 'buiten' woningen te gaan bouwen is obligaat.