Joost Fijneman
columnist
Plaatsvervangend directeur Sociale Zaken & Ledenservice Bouwend Nederland
columnist
Plaatsvervangend directeur Sociale Zaken & Ledenservice Bouwend Nederland
Ik zit al 18 jaar in het aanbestedingsrecht. Een vakgebied dat in die periode daadwerkelijk volwassen is geworden. Er zit lijn in de jurisprudentie. De wetgeving is eenduidiger. En de Commissie van Aanbestedingsexperts verduidelijkt wat verduidelijking verdient.
Ik ben 43. Een jaar of 20 aan het werk en daarmee zeker nog niet op de helft. Dat is wel zeker. Maar dat is ook prima. Ik werk met veel plezier. En vaak genoeg komen er nieuwe kansen op mijn pad. Dat houdt de lol er zeker in. En ik kan me zo steeds weer een beetje ontwikkelen. Voor het gemak ga ik ervan uit dat dat gewoon zo door gaat. En dan haal ik de eindstreep op mijn sloffen - waar die tegen die tijd ook ligt. Maar die kansen kunnen ook opdrogen. Stel dat mijn werkdag zich dan 15 jaar lang herhaalt... Dan gaat de lol er toch wel vanaf. De frisheid verdwijnt. Rugklachten liggen op de loer. En dan moet ik na die 15 jaar nóg 10 jaar verder...
Al 10 jaar werk ik bij Bouwend Nederland. En in totaal al 19 jaar in de sector. Al die tijd bemoei ik me met contracten. Met samenwerking. Met aanbestedingen. En ik dacht inmiddels wel redelijk te weten waar ik het over had. Dat blijkt tegen te vallen.
Je zal het maar bedacht hebben. Een boete tijdens de aanbestedingsprocedure. Dat werkt zo: een inschrijver dingt mee naar een positie bij de laatste vijf. Tijdens een preselectie, dus. Hij wordt beoordeeld en geselecteerd.
Verandering van spijs doet eten. Zo na de feestdagen een heel herkenbaar patroon. Voor mij wel, tenminste. Maar het is weer januari, dus weer over naar de orde van de dag. Maar waarom eigenlijk?
Je hebt bellers en je hebt mailers. Bellers houden eigenlijk niet van mailen. Al doen ze dat natuurlijk ook volop. Maar tijdens een echt gesprek kom je snel veel meer te weten, zo is de gedachte. Dat mailen kost alleen maar tijd. En je mist context. True. Maar mailers hebben ook een punt. Want: wie schrijft, die blijft. De mailbox is geduldig. En het gebrek aan 'gevoel' werkt twee kanten op: een mail kun je nog eens doorlezen voor je hem verstuurt. Scherpe kantjes eraf halen. Want wat je roept door de telefoon, kun je niet meer terugdraaien. Dat ligt op tafel.
Bouwen in een team. Daar ging het een hele middag over. Aanbesteden van bouwteams in de gww. Een kleine honderd man in de zaal. Als dagvoorzitter moest ik scherp zijn. Goed luisteren. Kort samenvatten. De grote lijn vasthouden. Horen en voelen wat er in de zaal gebeurt. En de discussie leiden. Samen met collega-columniste Karin Rog deze keer.
Wie is er tegen transparantie? Transparantie geeft helderheid en duidelijkheid. Geen dubbele bodems. Iedereen begrijpt wat er staat. De hele waarheid.
Before the flood. Een nieuwe, indringende documentaire over klimaatverandering. Tevens de laatste film van Leonardo DiCaprio. Sinds 7 november gratis te streamen via YouTube. Dat heb ik gedaan. En ik ben weer even wakker. Climate change is happening. Je weet het allemaal al wel, in meer of mindere mate. En je kunt er van alles aan doen. Minder rundvlees. Minder vliegen. Minder rijden. Maar het is zo makkelijk om er niets mee te doen. De rest van de wereld doet het immers ook niet.
Afgelopen week was ik bij een expertmeeting. Over de relatie tussen het type contract en het succes van het bouwproject. Het werd een lange dag vol goede voorbeelden en overpeinzingen. En zonder echte antwoorden. Uiteraard. Want een succesvol project vereist 'echte' samenwerking. En die kun je niet afdwingen met welk contract dan ook. Voor echt succes is constructief en positief gedrag nodig. Geen contractbepalingen.